Ankara’nın soğuğunda kalkıp hazırlanmıştım. Titreyerek servise koştum. Kentin acemisi olduğun için bere bile takmıyordum. Kulaklarımdaki acıyı hala hatırlarım. Ağaç kıvamına gelene kadar servisi bekledim. Nihayet geldi ve kendimi içeri attım. Bezmiş insanlar, sadece bir günaydın karşıladı beni.
O zaman temettü emeklisi olmaya karar vermiştim. Bundan tam bir yıl önce hayatımı sorgulamamın doruğa çıktığı zamanlardı. Böyle gider mi, ne olacak, nasıl olacak? O zaman aklımdakileri uygulamaya karar verdim ve bunu paylaşmaya başladım. Hayatım boyunca alarmla kalkıp öyle bir servise binemezdim. Bir yıl içinde hem öğrendim, hem de öğrendiklerimi sizlerle paylaşmaya çalıştım.
Siz olmasaydınız şu ana kadar elli kere bu işi bırakmıştım. Bir yorumunuz bir selamınız bile bana devam etme gücü verdi, daha çok çalışmaya araştırmaya itti. Hatalarım olmuş mudur? Tabii ki. Eğer kırdıklarım varsa bu vesile ile de özür dilemiş olayım.
Daha nice yıllar böyle geçsin diyorum. Selamlarıyla destek veren, yorumlarıyla katkı yapan, bir şeyler öğrenmeme vesile olan herkese çok teşekkür ederim. Lütfen bundan sonra da desteklerinizi esirgemeyin. Bu yol yalnız yürünmez:)
Çok teşekkür ederim.
Saygılar.