Temettü hissesi biriktirerek erken emekli olma hayalim var. Bunun için uzun vadeli hisse senedi biriktirerek ve kendimi her konuda geliştirerek yoluma devam ediyorum. Başlangıcım ise çoğumuzun hikayesiyle aynı:
Sabahın altısında alarm çalmaya başladı. Alarmı erteledim ama her sabah olduğu gibi bu umutsuz savaşı kaybettim. Çünkü çalışmaya ihtiyacım var. Sorumluluklarım var, internetten yemek söylemem, üstüme başıma yeni bir şeyler almam lazım. Gezmem, insanları aldıklarımla etkilemem, pahalı bir güneş gözlüğü ve jilet gibi bir takım elbise lazım.
Her hafta sonu Ankara’dan İstanbul’a gitmem lazım. Elbette bunlar için de büyük bir kredi kartı, ödenmesi gereken borçlar ve krediler lazım.
Bütün bunları kalkarken düşünmüyorum. Ama baktığımda beni istemeyerek kalkmaya zorlayan dürtüler bunlar.Gözümü nihayet zorla açtığımda ise saat neredeyse 7’ye geliyor. Mesaiye gitmek üzere servise koşuyorum. Gözlerini yeni yeni açmaya çalışan, emekli olana kadar bir birikim yapamayacak tüketim toplumunun diğer fertlerinden bir minibüs dolusu insanla karşılaşıyorum… Hepsinin gözlerinden uyku akıyor. Mutlu olanı görmedim.
Ne doğan güneşi seyredebildiğim ne de uykumu alıncaya kadar uyuyabildiğim bir sabah daha geçti gitti. Koşturdum durdum.Yoğun ve stresli bir günden sonra 17.30’da servise binerek eve doğru yola çıktım. Geldiğimde 18.30 olmuştu. Yemek, bulaşık derken saati 20.30 oldu. Kendime ayırabildiğim 3 saatte sonra aynı rutine dönmek üzere uyumaya gittim.
Sonradan farkettim ki ben bir fare yarışının içindeyim. Kazansam da kaybedeceğim.
Kendime Ayırabildim Çok Az Zamanım Var
O kadar koşuşturmadan sonra uyuyakalmazsam, yorgunluktan televizyona boş boş bakacağım üç koca saat var. Haftalık olarak bakarsam da 5 günde kendime ayırabildiğim en iyi ihtimalle 10-15 saatim var.
Haftasonları ise çalışmasam da benim değil. Temizlik, toparlanma derken geçip gidiyor. Çoğunlukla da yolda bitiyor.
Peki zaman böyle geçerken ben ne yapıyorum? Borçlarımı ödemeye çalışıyorum, tekrar borçlanıyorum, tekrar ödüyorum. Geçen zamana rağmen borçlar bitmiyor. Maaştan maaşa birikim yapmadan ayı zor geçiriyorum.
Zaman hep geçiyor ve açıkçası böyle böyle ölecek olmak beni çok korkutuyor.
Para da Biriktiremiyorum
Bu hengâme içinde para biriktirebiliyor muyum? Hayır. Yaşım 30’u geçmişken elimde hemen hemen hiçbir şey yok. Kendime vakit ayıramıyorum, para biriktiremiyorum. Ama nedense hep meşgulüm.
Peki bunu değiştirebilir miyim? En azından değiştirmeyi deneyebilir miyim diye dolanıp dururken temettü emekliliği ile tanıştım. Bu yolculuğumu paylaşmak, kendimi disipline etmek için, bütün her şeyi kayıt altına almaya karar verdim.
Acaba haftada 40 saat, ayda 160 saat çalışıp 3.000 lira kazanırken, param benim yerime çalışıp uzun vadede benden daha fazla kazanabilir miydi? Paramı köle yapabilir miydim?
Bunu yapan insanlar vardı. Elbette bunu itiraf etmek zorundayım ki bunların çoğu A.B.D’de ve diğer gelişmiş ülkelerde yaşayan gerekirse masraflarını kısmak için haftalarca yeşil mercimek yiyebilen, araba mı bisiklet mi beni daha çabuk özgürleştirir diye kafa yoran insanlar. Aynı zamanda biriktirdikleri senetler de 20, 30 yıldır verdikleri temettüleri arttıran, yatırımcısını koruyan kollayan şirketlerdi.
Benim Çalışarak Kazandığımı Hisselerim Benim İçin Kazanacak
Düşündüm taşındım, iyi bir yatırım yapıp enflasyon yüksek bir getiriyle temettü hisseleri biriktirip, şirketlere ortak olabilirsem, şirketlerin belli bir zaman sonra, benden daha fazla para kazanacağına kanaat getirdim.
3.000 TL olan gelirimi acaba yatırım yaparak ne kadar zamanda elde edebileceğim? 10 yıl? 20 yıl? Hayır hayır o kadar zamanım yok ki… 40’lı yaşlarımın ortalarında bu işi bitirmem lazım. O zaman her insanın hayali olan bir kahveci açabilirim ya da insanlara en iyi yabanmersinlerini yetiştirmek için Karadeniz’e yerleşebilirim.Ya da dünyanın neresinde istersem orasında yaşayabilirim. Gider Muğla’da birşeyler yaparım.
Basit zevklerimi, finansal bağımsızlığımı sağladıktan sonra korkmadan kovalayabilirim. Belki de dünya turuna çıkarım kim bilir. Yeter ki bu iş rutininden kurtulayım.
Borsa Bir Kumar mıdır?
Tüm büyüklerimin borsayı bir kumar olarak gördükleri ve neredeyse tüm aile fertlerimin borsada para kaybettikleri bu ortamda benimki biraz deli cesareti oluyor.
Elbette başarılı olup olamayacağımı zaman gösterecek. Ama eminim ki bu yolda çok şey öğreneceğim ve gelişeceğim.
En önemli soru ise şu: Param benden daha çok çalışır mı? Benim için benden daha çok çalışan biri var mı? Yemek içmek istemeyen, çok bakım istemeyen, hasta olmayan, sürekli çalışan biri.
Kulağa çok hoş geliyor ama bu kadar kolay olabilir mi? Bu kadar kolaysa niye ülkemde kimse yapmamış? Ya da yapan var mı?
İşte bu blogda tasarruflu yaşayarak, önce yurtiçinde sonra yurtdışında temettü hisseleri başta olmak üzere çeşitli yatırımlar yaparak finansal özgürlüğümü kazanmak için çıktığım yolculuğu anlatacağım.
Hedefim 40’lı yaşlarımın başında bu günkü gelirim olan enflasyonla düzeltilmiş 3.000 lira temettü geliri elde etmek. Daha öncesinde idareli yaşamayı öğrenmek, borçlarımdan kurtulmak. Sonrasında da kalan tüm zamanın bana kalması ve istediğimi yapabilmek. Belki bir çay ocağı açarım, belki de…
Param benden daha çok çalışır mı? Sizce?
Image courtesy of iosphere at FreeDigitalPhotos.net